یه آدمایی نون خوش قلبیشونو میخورن
یه آدمایی هم چوب رک بودن و صراحت بیانشونو
یکی هم مثل من تلفیقی از هر دو ایناست...
کسایی که نه میتونن خوش قلب نباشنو مهربون بودنو موندنو نادیده بگیرن، نه میتونن مثل خیلی ها کلماتو صرفا در چارچوب عرف جامعه بکار بگیرن ،بدون اعتقاد قلبی به اون کلمات مثل :قربون صدقه های زبونی که خیلی ها انگار تشنه شنیدنش هستند.
اتفاقا این سری از ادما چون معنی واقعی مهربون بودن و خوب موندن درک کردن،
نه که نتونن نه! میتونن اما نمیخوان حرف هاییو به زبون بیارن که نه تنها در عمل هیچ کارایی نداره بلکه صرفا یه ارامش کاذب به طرف مقابلشون منتقل می کنه که ممکن مدت ها در خواب این ارامش کذایی سیر کنه و نخواد چشماشو رو واقعیت باز کنه ...
این سری از ادما در کمال احترام حرفاشونو میزنن و ممکن این صراحتشون در نگاه اول کوبنده بنظر بیاد ولی اگه سطحی نگر نباشی و کمی به عمق بری میفهمی
کسی که برات وقت گذاشته ؛ انرژی گذاشته ، پای حرفات نشسته
حتی براب بهتر شدن حالت، در خلوت خودش حال خودش بد شده
و تو از حال بدش خبر دار نمیشی هیچوقت!
چون حال خوبت و تداومش اونم به معنی واقعی کلمه براش مهمه !
در غیر اینصورت اونم میتونست مثل خیلی ها فقط حرفاتو بشنونه ،خیلی مقطعی کنارت باشه و بقول معروف دوتا باهات بگه و بخنده و نهایت بگه ایشالا درست میشه همه چیز و بزاره بره!
خواستم بگم بعضی ها نمیخوان مثل دوستی های خاله خرسه برات باشن
خوب بودن حالت براشون مهمه،از درون اذیت میشن حتی از سر خیرخواهی ممکن حرص هم بخورن
چون شاهد این هستن که تو داری راهتو اشتباه میری...
اینا با گفتن حرفاشون ممکن چشماتو باز کنن رو یه حقیقت تلخ، حقیقتی که تو مدت هاست حتی از شنیدنش هم واهمه داری و ازش فراری هستی !این ادما نمیخوان تو با یه دروغ شیرین به زندگی سراب گونه ادامه بدی !
قدر این ادمارو میدونی؟ چطور!؟